Choc

… sok… nechapem to! Co sa to deje??? Srdce by mi malo bit ako sialene, ale mam praweze pocit ze sa zastawilo…nic…ale ruky sa mi trasu, mam na nich husiu kozu…zrenicky si sice newidim, ale tusim ze su stiahnute, malicke ako zrnka maku. Co som wlastne citila??? Starch? Uzkost? Mozno….ale wsetkos a to stracalo w tichej prazdnote ktora pohlcowala cele moje wnutro… desila ma…. Fascinowala a ochromowala. Sedela som w spalni na zemi a krcowito som zwierala telo swojho psa w rukach ktore sa este stale triasli…jeho srdce bilo pomaly, kludne…a jeho teplo ma zohriewalo. Zpoza steny kumne prichadzali hlasy mojho otca a mojej matky … “Ake je cislo na pohotowost?! Ci kam??? BOHA! W tejto domacnosti je taky bordel!!! Marus, zober decko, kluce do auta a ja zatial zawolam!!!”, wykrikowal moj otec a pocula som ako beha po byte a hlada telefonny zoznam…Silno som potiahla nosom, len som cakala kedy pocitim ako mi slzy stekaju po twari…ale slzy neprichadzali…a ani ulawa, nic. Stale len ta prazdnota… Co sa wlastne stalo? Preco som skoncila zawreta w jednej z izieb a moji rodicia wyplasene pobehuju po celom byte? Cele sa to zacalo omnoho skorej nez som si Natasu priwiedla domow… omnoho skor. Uz od detstwa ma fascinowali psy, ich sprawanie, ich wyzor – wed kazde plemeno bolo ine! Welke ci male, chlpate ci kratkosrste… a tie powahy, wau! Proste uzas… A nebola som jak ostatne decka “mami ja chcem psaaaaa! Kup mi ho!!!”… ja som w prwom rade chcela o KAZDOM plemene nieco wediet…stowky, tisice (!) som inwestowala do kniziek o plemenach, wystawach, chowe a cwiceni psow…az mi je teraz do placu jak si na to spomeniem L tolko prachow…. Ale ja som z toho mala radost, kazda nowa informacia ma potesila tak ako americke deti ked nachytaju Santu jak im nechawa darceky. Proste zila som tym, tymi knihami, krmila som sa iluziou ze raz budem mat psa, dokonaleho, uzasneho a hlawne MOJHO. Wtedy som netusila ako to dopadne, ze tieto sny mi nakoniec sposobia poriadnu bolest… No, takto to slo rok za rokom, wsetky knihy prestudowane, tuzba po psowi silnela. S fotrikom som po wystawach behala, zistowala si kontakty na roznych chowatelow a.t.d…. priznawam, uz mi z toho riadne zasibawalo, to jo, zacala som otrawowat rodicow a …hmmm, kedy to bolo? Ked som mala trinast, jo….tak teda sme sa dohodli s jednou chowatelkou, o ano, a ze sa jej do dwoch mesiacow narodia steniatka…po dobrych rodicoch, z kwalitnej stanice, wsetko jak ma byt. To bola radost, asi najwecsia w mojom ziwote, splneny sen… sen ktory som snila cely swoj ziwot… wecsina ludi to asi nepochopi, ale premna to naozaj mimoriadne wela znamenalo…! Tak sme sa wydali do prahy, ju hu, radost a nadsenie, ideme si po hawinka! Dosli sme, wsetko pohoda, pokecali s majitelkou a tak, ale ja som cely cas pozorowala zopar drobnych hawusow ktory sa moytali sem a tam po obywacke…boli rozkosni! Dwe fenky (Naomi a natali) a chlapisko Norman… ony hnede a on cierno-paleny, krasne nemecke pince… boli uchwatni, mali swoju malu gangstersku sworku, psia kinder-mafia J behali hore-dole, natahowali sa o hracku ktoru som im priniesla. Ked sa jeden hawo rozhodol jest, wsetci sa natlacili k miske…ked jeden cikal, cikali wsetci… bolo to smiesne zlate. A ja som si mala wybrat! Wau… no, wyberali sme asi styri hodky (!) a nakoniec sme si wybrali Natalli. Mala narazeny chrbatik lebo spadla z gauca, takze sa mojim rodicom pacilo ze je taka kludna (ha-ha, keby len tusili co z nej wyrastie!)… bola krasna, cerwenohneda, dlhe nohy, splnala standard…nadhera. Tak sme si ten maly osrsteny uzlicek niesli domow… w aute spinkala, drzala som ju na rukach… moj otec o tom newie, ale plakala som…boli to slzy stastia. Odwtedy sa nic takeho uz nestalo…nikdy som nezazila take stastie L nemala som dowod… tak sme stastne dorazili domow a wecer o desiatej sme sa s nasim nowym hawinkom Natynkou wydali na prechadzku…zwlastne je to, ze hned w prwy den sme ju takmer stratili … zastekal pes a zrazu pes fuc :D a ona bola taka malicka! Nakoniec sme ju nasli w tej trme za jednym krikom…UF, stastie. Tak sme si zili s Nat njaku domu… cudowali by ste sa jak sa z takeho drobceka leniweho stal hyperaktiwny zabijak ktory ohromowal eleganciou a dlhymi zubami zarowen. Milowala som toho zwera! Ale smola je, ze asi som bola jedina…. Dobre, uznawam ze ostatni ju nemali w laske asi preto ze Natasa bola bes. Trhala, nicila, sklbala. Ona sa totiz snazila strazit… mna…domow, sestru…wsetko co patrilo jej. Par krat to prehnala…. Ale nemyslela to zle, naozaj nie. Ked sa nechala uniest, nooo… kamoskin pes (jorksir) za nou behal a mrte stekal…furt len haf haf hafhafhaf! Bolo to na nerwy. Tak moj pes s uplne chladnou hlawou dosiel a RAF. Nebojte, nezabil Cedrica, len ho tak decentne rafol do nozky…tak a s kamoskou, ze co teraz??? Ja som bywala najblizsie, tak ze ideme cedrica osetrit ku nam (CHYBA!). nejako som pozabudla na to jak bude reagowat Natasa ked donesem k nam do bytu cudzieho psa a cudziu osobu…wow, to bolo. Naty len tak na wystrahu zautocila na kamoskinu nohu… naozaj jej nechcela ublizit. Keby chcela tak to urobi… no a takto sa sprawala ku kazdemu. Wiem ze to musi zniet diwne, powiete si ze naco som mala takeho psa…ze som ho mala dat hned na odstrel a bla bla bla…ale ja som to zwiera milowala! Bola ako ja a ja som boal ako ona…bola nieco co mi dowtedy chybalo, nieco pre co som kazde rano musela wstat….cast mna, mojho srdca…zwlastne, co? nieco co ini nenawideli…a pre mn to tolko znamenalo…ale o to teraz nejde, takymto tempom sa nikdy nedostanem na koniec… takze moj pes sa sem-tam nechal uniest, ale islo o to ze to mal w powahe – chranit ma. No, hm, jak nad tym sa teraz zamyslim, tak niekedy aj na to zabudla J raz ked sa hrala so swojou kamaratkou bullteriericou Carmen (ta uz teraz nezije L ) tak sa zamerali na moj dlhy sal ktory som mala omotany okolo krku a jedna sa zakusla do jedneho konca a druha do druheho a no, hm hm, zacali tahat…bolo to dost brutalne, ked si pomyslim ze ma skrtili psy J ale zijem, to je hlawne! Sice som wywiazla s riadnou ranou (od Carmen, nie od Natasi!), ale zijem J noha wyzerala hrozne, fialowa a odtlacky zubow, ale mohlo byt aj horsie ked was kusne nerwozny bullik, hm? Okrem tohoto bolo este mnoho drobnych zraneni mojich kamaratok, wsetky sposobene mojim psom, ale to boli drobnosti (usi, prsty J ) Zila som si fajn, pes sa mal fajn, aj ked niekedy ma dokazala straaasne wytocit… totiz zdrhala rada, ale tak, aby bola wzdy sto metrow odomna…ani dalej, ani blizsie…to ma fat stwalo! Nedala sa chytit a ani odohnat…niekedy ma to tak nastwalo ze som ako maniak na celu ulicu ziapala “naty zmizni! Ty kurwa!!! Bodaj by ta nieco zrazilo! Niaka tatra najlepsie!!! Aaaaa!” odwtedy si ludia uz fakt utwrdili ze som sialenec, ale niako ma to moc netrapi…. Ide o to ze moj pes sa tym Tatram a trabantom teda zdatne wyhybal, psisko stasteny to bolo, to jo. Raz som extremne nastwana nastupila do busu a odwiezla sa o dwe zastawky dalej, picujuc na psa, nemohla som ju totiz chytit, zas blbla. No a wystupim z busu a kto nesedi na zastawke a s otworenou papulou a neciwi namna? NAT. Wtedy som si uwedomila ze ten pes je blazon, totalny…ste mali widiet ten skodoradostny pohlad ktory namna wrhla ked widela ako ma soklo ze tam je… okej, uz mi z toho sibe, howorim o nej ako o osobe, ale to by ste pochoplili az keby ste ju spoznali…wsetci kamosi to chapali J Proste diwocina…a wsetko bolo fajn, az na jeden wecer….sprawila som chybu…ano. Nerwozna som sa wratila domow a matka mi nieco howorila…ale wobec som ju nepocuwala …az neskor som zistila ze wrawela “neotwaraj dwere do detskej!” ..no a ja, prwe co som urobila, tak som otworila tie poondene dwere. CHYBA. Wsetko co sa potom odohralo sa mi zdalo ako w zlom sne… naty mala wzdy zakaz wstupu do detskej, lebo tam bol bordel a ona zula barbinam hlawy a tak… no a jak som otworila tie dwere, naty zacala strasne stekat, rozbehla sa a wtrhla dnu…ako sialena…wtedy som si wsimla ze na posteli sedi okrem mojej sestry aj jedno diewcatko. Chcela som zadrzat naty…NESKORO. Bolo to hrozne, s wrcanim wyskocila na postel a zakusla sa do tej malej babenky…uf… chytila som ju za zadne nohy a snazila sa odtiahnut, ale to mohlo diewcatku este wiac ublizit, pretoze naty ju drzala riadne a zakusnuta bola hned pri oku! Newedela som jak ju od nej odtrhnut…nakoniec sa mi nejako podarilo otworit jej papulu a rychlo som to nerwaciace psisko chytila do naruce a tahala som ho prec (a ze bola riadna waha!)…za sebou som nechala wrieskajuce decko, wydesenu sestru ktora wsetko widela a predomnou so wynorili blede tware rodicow…. Bolo mi to jedno, wedela som ze toto bolo prilis… ze teraz je to wsetko w pici. Psa som odtiahla do spalne a slahla som sa o zem, stale drziac Naty… no a sme na zaciatku….to co sa tak pomaly rozbiehalo sa tak rychlo skoncilo! Diewcatko malo len myslim njake stychy alebo co, zije, smeje sa, neni niajko znetworena, nebojte sa…. Len jej tiekla krw a musela k doktorowi. No a odwtedy sa trosku boji psow, no….Naty mi wzali… “taketo besne zwiera nemozeme mat doma…w byte! Wsak tu stale pobehuju male decka, je to nebespecne….wed to musis pochopit”, wraweli mi. Nechcela som pochopit…citila som sa akoby mi pomaly wytrhawali srdce z hrude a nelutostne ho odkopli do najtmawsieho kuta kde ho nechaju hnit naweky….brrrr. Wau…doteraz mi z toho behaju zimomriawky po chrbte. Koli jednej sprostej chybe som prisla o nieco co premna znamenalo wsetko…odwtedy som sprawila mnozstwo chyb, s horsimi nasledkami, ale ide o to ze naty mi chyba…strasne…to zwiera patrilo kumne… milowala som ju ako nic ine…. Fotrowci domna picuju weci ako ze som sa o nu ajtak nestarala a podobne starecke drysty, ale co uz, to ma trapi najmenej…za to ze som par krat cez wikend bola leniwa ist s nou won, no…. ale oni hladaju nejake wyhoworky…kalsem na nich…. Naty si teraz zije niekde w cechach, je krasna a bude mat steniatka…urcite sa ma fajn, o tom nepochybujem…ale ajtak mi je luto ze neni tu primne, nehladi namna tymi welkymi ciernymi ocami so sialenym leskom…chyba mi L odwtedy kaslem na wsetko, psy ma netrapia, wed naco oziwowat spomienky na natasu??? W mojom srdci ostalo prazdne miesto ktore uz nic a nikto nezaplni, ostane tam wzdy pre Naty.