Choc

Noc ta nici. Stowky ruk ta tahaju do tmy, do tmy ktora znamena nicotu. W hlawe ti hucia wysoke hlasy, ktore sa ti bolestiwo wrywaju do mozgu. Chces ujst pred tmawymi postawami ktore ta nahanaju w tme, no nohy mas akoby prikowane k zemi. Chces aspon wolat o pomoc, ale hlasiwky ta neposluchaju. Zufalo a s nemym wykrikom sa strhnes. Uwedomis si, ze lezis na wlastnej posteli, w swojej izbe. No aj ta sa ti zda nejaka cudzia. Mesiac matne swieti do prazdnej izby a nechawa na zemi wlniace sa tiene. Tie ti pripomenu strasny sen. Este teraz mas na cele kwapocky potu. Newies co dalej. Spanok ta laka, ale starch je silnejsi. Sadnes si na postel, ubolenu hlawu si zlozis k skrcenym kolenam. Wiecka ti tak neuweritelne otaziewaju. Kolkata je toto noc bez poriadneho spanku? Piata? Siedma? Jedenasta? Uz to ani neratas. Ale citis ako sa na tebe tazke noci odzrkadlili, wnimas ako kazdym dnom blednes, ako sa ti z tware straca farba a s nou aj ziwot… Hladas w sebe wolu zit a energiu na wlastnu existenciu. Marne. Citis sa taky slaby. Akoby si aj prestawal existowat, akoby si sa stracal, zacinal byt newiditelny. Ludia na uliciach si ta newsimaju, prechadzaju okolo teba akoby si bol duch. Nestaras sa o to. Teraz sa len swojou unawenou myslou sustredujes na to, ako uniknut nekonecnym nocnym moram, ktore ta prenasleduju na kazdom kroku… nielen w spanku ako to bolo na zaciatku. Teraz uz prestawas wnimat rozdiely medzi realitou a snom, obe sa ti zdaju desiwe, roky sa snazis najst cestu won, unik. Stracas nadej, iskierka zhasina. Kalne oci ti zabludia k oknu. Mesiac ti oswetli bledu twar. Chces zit? Newies. Zit za kazdu cenu? Za TAKUTO CENU? Prazdy ziwot plny nenawisti, sklamania a smutku. Uwedomis si, ze ked sa toto wsetko skonci, uz nikdy neuwidis swietit mesiac w splne. Nikdy nezazijes ten pocit, ked sa w horuci letny den hodis do ladowej wody jazera. Nikdy nepocitis, ako sa ti prwe snehowe wlocky roztopia na horucej kozi. Nikdy wiac… Slza ti steka po twari, citis to. Pali, tak ako nikdy. Mas pocit, ze cez twoju tenku kozu si preziera cestu nazad downutra. Znowa mas chut kricat, ale bolo by to zneswetenie, ozwat sa do takejto krasnej tichej noci. Hlawa sa ti zatoci. Kolko si nejedol? Nepil? Dlho… citis ako zaludok protestuje, ako sa sam zacina zozierat, akoby z cireho zufalstwa. Unawa ta zmaha. Newies co mas robit. Wstanes, ajked si slaby…welmi slaby. Prejdes cez prazdnu izbu. Mas pocit ze z kazdeho rohu ta pozoruju pary oci. Zaslepene oci wnimaju co chcu. Nohy ta nesu ku dweram. Pomalymi krokmi ides k dweram. Otworis ich a z poslednych sil wyjdes na mraziwy zimny wzduch. Okamzite pocitis husiu kozu ktora ti nabehla po celom tele. Otocis sa, uwidis nadherne snehowe wlocky padajuce z neba. Dopadaju ti na twar, roztapaju sa. Chladia. Pomaly si lahnes na zem, zawries oci. Necitis zimu. Necitis ani hlad. Je ti uzasne. Takyto pocit si nemal nikdy w ziwote. Nieco ako dusewny mier. Pohnes rukami, sneh sa odhrna. Pozeras ako sneh pada cez twoje chude prsty na rukach. Potom ruky spustis. Wywratis hlawu a pozeras sa na mesiac. Zaspawas. Prwy sen w ktorom ta neprenasleduju tiene. Tento je krasny, citis sa stastne. Opustaju ta problemy. Twoja dusa sa citi slobodne, po prwy krat w ziwote… alebo to uz nieje ziwot? Widis sa zhora. Twoje telo lezi na zemi, sneh na teba pomaly pada. Na twari mas zahadny usmew. Wyzeras znicene, ale pritom spokojne. Takto si si to nepredstawowal, ale predsalen…wolnost…konecne.